Matka pracująca?

Widmo pójścia do pracy zawisło nad Matką jak plaga szarańczy nad Egiptem. I nie to, że Matka boi się zakasać rękawy i popracować. O co to, to nie! Ale jak zostawić młodego i nie czuć tych przeogromnych wyrzutów sumienia. Jak pracować, jednocześnie non stop myśląc o dziecku? I jak poradzić sobie z tą łamiącą serce rozłąką? Czy to jest w ogóle realne? 

Teorie niby znam, że powrót do pracy to samo dobro. Bo pieniędzy więcej, bo matka odpocznie psychicznie i wyjdzie do ludzi, bo będzie mogła się realizować, a wytęskniona po powrocie do domu poświęci się dziecku w 200%. I wszystko fajnie, pięknie, ale to tylko teoria. Z drugiej strony są wyrzuty sumienia, strach przed nieznanym i niepewność: czy aby na pewno dam radę? Do tego dochodzi kwestia z kim zostawić dziecko? Żłobek odpada, bo nie ufam tej instytucji, na przedszkole potwór jeszcze za młody, niania to droga sprawa a i znaleźć odpowiednią to nie lada wyzwanie. Na szczęście instytucja BABCIA się zaoferowała do pomocy. Bez tej pomocy moje pójście do pracy było by niemożliwe, a my byśmy pogrążyli się w mrocznych czeluściach bezwzględnych debetów i krwiożerczych kredytów.

Nie ukrywam, że boję się tego co mnie czeka... boję się czy po powrocie z pracy będę miała jeszcze siły na macierzyństwo i dom? Czy po takim intensywnym dniu będę miała czas dla siebie? Czy na moim powrocie do pracy nie ucierpi me dziecię, które przez blisko dwa lata było ze mną niemalże 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu i 365 dni w roku? Czy mały N. nie poczuje się odtrącony? I przede wszystkim czy uda mi się zachować równowagę między pracą a domem i nie wykończyć się przy tym fizycznie i psychicznie? 

Niedługo, zapewne poznam odpowiedzi na te pytania...